W piątkowy letni wieczór jak co tydzień w wakacyjnym czasie wraz z kolegami od wędkowania wybieraliśmy miejsce, w które następnego ranka się udamy z nadzieją na wielką rybę. Ustaliliśmy że miejscem tym będzie pobliskie jezioro w Bledzewie. Ta wyprawa rożni się od innych tym, że dostałem od kolegi wędkę na którą on już nie łapie. Zbiórka o godzinie 2, uważne pakowanie, tankowanie auta i w drogę.

Dwa BMX'y i czerwony składak mkną po wale, wzdłuż starego koryta Warty, pozostawiając za sobą tumany kurzu, które niczym poranna rosa osiadają na pobliskiej łące. To koledzy z jednego osiedla, którym dziadek jednego z nich zaszczepił bakcyla jakim jest wędkarstwo. Jadą prosto przed siebie nie zwracając uwagi na nic, niczym konie z klapkami na oczach. Nie ma się co im dziwić, wyrwali się z domu na piknik poza miasto, bez rodziców, bez obowiązków, tylko woda, trawa, śpiew ptaków no i oczywiście ryby, wielkie ryby, które pływają w starorzeczu Warty.

Podniosłem powieki i od razu zacisnąłem oczy. "Ostre" światło wczesnego poranka oślepiło moje zmęczone oczy. Mlasnąłem kilkakrotnie usiłując zwilżyć wyschnięte usta. Wczorajsze spotkanie z kolesiami było bardzo wesołe, jednak poranek do wesołych nie należał. Pierwsza trzeźwa myśl podążyła poza okno. Szykowała się piękna pogoda. Leżałem dalej, leniwie myśląc jak przeżyć ten dzień w miarę bezboleśnie. W myślach przeprowadziłem mały remanent akcesorii wędkarskich. Z ostatniej wyprawy zostały mi robaki, białe i czerwone, kukurydza i paczka zanęty. Nie zastanawiałem się zbyt długo. Pomyślałem tylko, szkoda że muszę iść sam. Niestety wieczór wcześniej spotkałem sie akurat z kolegami po kiju i wątpiłem aby którykolwiek podzielał mój entuzjazm do łowienia o 4 rano.

Pan Kazik ma 51 lat, pokaźny brzuszek i gderliwą żonę. Z łowieniem ryb nie ma nic wspólnego. Przez całe życie ciężko pracował w jednej z dużych fabryk, nie mając zbyt wiele czasu na rozrywki. Gdy wracał  po 12 godzinach pracy musiał użerać się z marudą, która wciąż narzekała na mikrą wypłatę pana Kazia i niską stopę życiową. Pan Kazik nie przejmował się tym, siadał w fotelu z butelką piwa w ręku i czytając gazetę miętolił w ręku pilota od telewizora. Tak było do zeszłego roku. W marcu pan Kazik miał zawał. Nie był on zbyt rozległy, i jak sam pan Kazik mówi, to nic poważnego. Jednak w pracy się wystraszyli i na początek wysłali pana Kazia na urlop. Lekarz zalecił wyjazd do sanatorium i pan Kaziu , choć niechętnie, dostosował się do poleceń lekarza. Najbardziej rozpaczała żona pana Kazia, która po raz pierwszy od lat miała zostać w domu sama. Dzieci państwo Waniakowie nie mieli.

Pan Mietek szybko pokazał panu Kazikowi na czym polega cała zabawa. Objaśnił jak obsługiwać kołowrotek, jak założyć na haczyk białego robaczka i jak wygląda branie. Przez ten czas wędkarze, dość tłumnie zgromadzeni na pomoście, wyciągali z wody rybę za rybą. Pan Mietek zarzucił kilkakrotnie, aby pokazać koledze jak należy to robić.