Z kalendarza moich wędkarskich wypraw, jeden majowy tydzień poświęcam Szwecji. Wiele osób pyta mnie co ja takiego widzę w tym kraju, że rok w rok pokonuję setki kilometrów żeby stanąć na skandynawskiej ziemi. Szwecja to przede wszystkim piękna, dzika przyroda, która rządzi się swoimi prawami. To ogromne tereny pokryte lasami, poprzecinane rzekami i usłane jeziorami. Można tam spotkać swobodnie wędrujące renifery, łosie, jelenie, sarny, a jak ktoś będzie miał szczęście to stanie oko w oko z niedźwiedziem brunatnym. Jednak oprócz walorów przyrodniczych ciągnie mnie tam jeszcze coś. Zapytacie, co to takiego? Oczywiście, że ryby. Wielkie, metrowe szczupaki, grube sandacze i pasiaste garbusy.

"Zmęczony karpiowaniem" postanowiłem jeden weekend poświęcić bardzo lubianej przeze mnie choć ostatnio trochę zaniedbywanej metodzie drgającej szczytówki. W piątkowe popołudnie, obładowani sprzętem wyruszamy wraz z moim kompanem Marcinem nad jedno z licznych łowisk w naszej okolicy. Celem wyprawy miały być srebrzyste karasie oraz licznie występujące w tym łowisku przepiękne karpie pełnołuskie. Po dotarciu nad wodę szybko się wypakowaliśmy i zaczęliśmy nęcenie. Do wody poleciała spora mieszanka różnego rodzaju ziaren z przewaga gotowanej kukurydzy, gdyż jak powszechnie wiadomo karpie wręcz przepadają za kukurydzą, a po drugie są po prostu do niej przyzwyczajone. Pierwsze godziny wędkowania mijają bez większych emocji oraz bez upragnionych brań. Ryby porostu mają gdzieś nasze przynęty. Co chwilę nad wodę wyskakują spore srebrzyste karasie oraz wspomniane wcześniej karpie.

 

 

 

Wędkarstwem interesuję się od najmłodszych lat. W miarę możliwości wolny czas lubię spędzać nad wodą z ”kijem w ręku”. Rok 2010 miał być dla mnie przełomowy, ponieważ pod koniec zeszłego roku podjąłem decyzję , że zajmę się karpiarstwem . Okres jesienno – zimowy to przeglądanie ofert sprzętowych, wyszukiwanie łowisk w okolicy, czytanie artykułów na temat połowu „królewskich ryb” oraz wielokrotne oglądanie filmów z cyklu „Na karpie” .