Zarówno karasie pospolite jak i srebrzyste rozmnażają się bardzo łatwo i w wodach, których znajda odpowiednie warunki potrafią w krótkim czasie stać się gatunkiem dominującym. Najlepsze środowisko bytowe stwarzają karasiom zbiorniki płytkie, o dnie mulistym, pełnym różnorodnego pożywienia naturalnego. W tego typu wodach, niezależnie od ich wielkości, zwykle występuje wyjątkowa obfitość roślin, zarówno wynurzonych jak i zanurzonych. W ich gąszczu uważny obserwator potrafi odnaleźć korytarze, którymi ryby odbywają codzienne wędrówki w poszukiwaniu żeru. Największe populacje krasi srebrzystych i pospolitych można zwykle znaleźć w dużych, ale zarastających już bardzo mocno jeziorach. Zbiorniki o powierzchni pomiędzy 100 a 200 ha o głębokości średniej w granicach 1-1,5 m bardzo często obfitują w ryby o masie 1 kg, z największymi okazami znacznie tę granicę przekraczającymi. Wśród olbrzymich trzcinowisk znajdują one idealne warunki do rozrodu, a porośnięte obficie wywłócznikiem czy rogatkiem obszary dna gwarantują świetne żerowiska. Poza tym ryby nie mają tam problemów ze znalezieniem kryjówek, w których bezpieczne są zarówno przed wielkimi drapieżnikami jak i, a może przede wszystkim zakusami wędkarzy. W gorące, letnie wieczory szczęśliwcy mogą trafić nieraz na wspaniały widok karasi spławiających się na jeziorowych płyciznach czy zbierających ślimaki z łodyg, żółtych grążeli i trzcin. Rośliny SA wtedy potrącane tak silnie, że na powierzchni wody widać rozchodzące się kręgi. Atutem dużych zbiorników jest także fakt, że praktycznie nigdy nie występuje tam zjawisko karłowacenie gatunku, które może mieć miejsca w mniejszych akwenach. Zawdzięczamy to licznemu zwykle pogłowiu szczupaka, który dokonuje naturalnej selekcji, umożliwiającej prawidłowy rozwój wszelkich gatunków ryb spokojnego żeru. Drugi tym wód karasiowych to niewielkie zbiorniki pochodzenia naturalnego lub powstałe w wyniku działalności człowieka. Duże szanse na sukces rokują na przykład niepozorne wyrobiska potorfowe i glinianki, często nie przekraczające powierzchni 2 czy 3 ha. Wbrew pozorom możemy natrafić tam na największe, przekraczające 2 kg sztuki, choć do rzadkości będą należały połowy, w których przy kilku złowionych rybach będziemy mogli pochwalić się wysoką średnia ich masy. Karasie żerują tam w stadach złożonych z osobników bardzo różnej wielkości, zwykle niestety przy zdecydowanej przewadze tych małych. Podobna sytuacja istnieje w stawach i starorzeczach najbardziej chyba kojarzących się większości wędkarzy z karasiem i jego najczęstszym współmieszkańcem, linem. Są to jednak zdecydowanie inne zbiorniki, dużo płytsze i bogatsze w roślinność, dlatego mimo podobieństwa egzystujących tam populacji karasi konieczne są zupełnie odmienne sposoby ich nęcenia. W trzeciej, ostatniej już grupie wymienię dwa typy zbiorników, w których bardzo często występują całkiem liczne populacje karasi. Chodzi tu o niezbyt duże, ale głębokie jeziorka ukryte wśród lasów oraz o wielkie jeziora rynnowe urozmaicone licznymi zatoczkami, odbiegającymi charakterem od reszty zbiornika. Wędkarze często nie wyobrażają sobie nawet jak dużo karasi może zamieszkiwać płytszą część zbiornika, w którym łowią na co dzień leszcze i płocie, żerujące w głębokich miejscach. W pierwszym przypadku mamy do czynienia z akwenem ubogim w roślinność i często prawie pozbawionym strefy litoralu. Powoduje to trudności w znalezieniu odpowiednie do wędkowanie miejsca, a często po prostu dużych ryb tam nie ma ze względu na niewielką ilość pokarmu naturalnego w wodzie. Jeziora rynnowe z kolei, jeżeli mają tylko połączenie z akwenami obfitującymi w karasie, bardzo często przez migrację ryb stają się dobrymi łowiskami. W płytkich mocno zarośniętych zatokach, karaś znajduje nie gorsze warunki niż w zbiornikach omawianych przeze mnie na początku. Podstawę sukcesu stanowi umiejętność prawidłowego wytypowania łowiska. O każdej porze roku karasie wybierają na łowisko inną część zbiornika, który zamieszkują.