Nazwa polska: Siewruga
Nazwa łacińska: Acipenser stellatus
Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae
Wygląd: 10-15 płytek grzbietowych z ostro ku tyłowi zakrzywionym szpicem, 26-40 delikatnych, nie nakrywających się płytek bocznych i 10-12 płytek brzusznych. Bardzo smukłe, wydłużone ciało jest na przekroju okrągłe. Długość wąskiego, spiczastego, zakrzywionego ku górze pyska jest większa od połowy długości głowy; warga dolna jest zawsze pośrodku podzielona. Ubarwienie: grzbiet rdzawoczerwony o niebieskoczarnym odcieniu, boki czerwonawe, brzuch biały o srebrzystym połysku; zdarzają się również niemal czarno ubarwione okazy o szarożółtej barwie brzucha. Spód pyska jest koloru świeżego mięsa, a płytki kostne brudnobiałe. Dlugość: samice do 220 cm (masa ciała 6-8 kg).
Występowanie: Morze Czarne, Kaspijskie i Azowskie oraz wpadające do nich rzeki. Pojedyncze okazy siewrugi spotykano również w Adriatyku koło Zadaru, w Maricy i Jeziorze Aralskim. W Dunaju stwierdzano jej obecność koło Bratystawy, jednak obecnie wędrówki uniemożliwia zapora w Żelaznej Bramie (Jugosławial i Rumunia).
Tryb życia i rozród: ryba wędrowna, anadromiczna - wyróżnia się 2 formy o letnim lub zimowym ciągach rozrodczych. Letnia odmiana ekologiczna wkracza w górę biegu rzek przeważnie niezbyt daleko - jej tarliska znajdują się zwykle w ujściach rzek, często na ławicach żwiru w deltach. Tarło odbywa się w czerwcu, a narybek zaraz wywędrowuje do morza. Siewrugi formy zimowej docierają daleko w górę biegu rzek; trą się od VI do VIII.
Pokarm: larwy owadów, skorupiaki, małe ryby.
