Katalog ryb

Menu główne

Karpiowanie

Nasza Galeria

Polecamy:

„Krwawy księżyc” i karp 20+

Większość z wędkarzy marzy o złowieniu medalowej sztuki. W oczach spinningistów na uznanie zasługuje metrowej długości szczupak albo 50-cio centymetrowy okoń. Ja natomiast jestem karpiarzem, dla mnie nie liczą się centymetry tylko kilogramy, dlatego moim marzeniem było złowienie karpia z cyfrą 2 z przodu wagi. Oczywiście żebym był w pełni usatysfakcjonowany najlepiej jakby ......

Czytaj więcej

Katalog ryb

15. 08. 23

Wpis dodał: jokris

Odsłony: 7597

Nazwa	Opis
Amur biały	Nazwa polska: Amur biały Nazwa łacińska: Ctenopharyngodon idella Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Amur czarny	Nazwa polska: Amur czarny Nazwa łacińska: Mylopharyngodon piceus Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Bieługa (Wyz)	Nazwa polska: Bieługa (Wyz) Nazwa łacińska: Huso huso Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Boleń (Rap)	Nazwa polska: Boleń (Rap) Nazwa łacińska: Aspius aspius Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Brzana	Nazwa polska: Brzana Nazwa łacińska: Barbus barbus Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Certa	Nazwa polska: Certa Nazwa łacińska: Vimba vimba Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Ciernik	Nazwa polska: Ciernik Nazwa łacińska: Gasterosteus aculeatus Rodzina: ciernikowate, Gasterosteidae

Ciosa	Nazwa polska: Ciosa Nazwa łacińska: Pelecus cultratus Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Głowacica	Nazwa polska: Głowacica Nazwa łacińska: Hucho hucho Rodzina: łososiowate, Salmonidae

Jazgarz	Nazwa polska: Jazgarz Nazwa łacińska: Gymnocephalus cernua Rodzina: okoniowate, Percidae

Jaź	Nazwa polska: Jaź Nazwa łacińska: Leuciscus idus Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Jesiotr adriatycki	Nazwa polska: Jesiotr adriatycki Nazwa łacińska: Acipenser naccari Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Jesiotr rosyjski	Nazwa polska: Jesiotr rosyjski Nazwa łacińska: Acipenser guldenstadti Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Jesiotr zachodni	Nazwa polska: Jesiotr zachodni Nazwa łacińska: Acipenser sturio Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Karaś	Nazwa polska: Karaś Nazwa łacińska: Carassius carassius Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Karp	Nazwa polska: Karp Nazwa łacińska: Cyprinus carpio Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Kleń	Nazwa polska: Kleń Nazwa łacińska: Leucicus cephalus Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Krąp	Nazwa polska: Krąp Nazwa łacińska: Blicca bjoerkna Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Leszcz	Nazwa polska: Leszcz Nazwa łacińska: Abramis brama Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Lin	Nazwa polska: Lin Nazwa łacińska: Tinca tinca Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Miętus	Nazwa polska: Miętus Nazwa łacińska: Lota lota Rodzina: dorszowate, Gadiformes

Okoń	Nazwa polska: Okoń Nazwa łacińska: Perca fluviatilis Rodzina: okoniowate, Percidae

Pstrąg potokowy	Nazwa polska: Pstrąg potokowy Nazwa łacińska: Salmo trutta trutta morpha fario Rodzina: łososiowate, Salmonidae

Pstrąg tęczowy	Nazwa polska: Pstrąg tęczowy Nazwa łacińska: Salmo gaidneri Rodzina: łososiowate, Salmonidae

Pstrąg źródlany	Nazwa polska: Pstrąg źródlany Nazwa łacińska: Salvelinus fontinalis Rodzina: łososiowate, Salmonidae

Płoć	Nazwa polska: Płoć Nazwa łacińska: Rutilus rutilus Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Rozpiór	Nazwa polska: Rozpiór Nazwa łacińska: Abranis ballerus Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Sandacz	Nazwa polska: Sandacz Nazwa łacińska: Stizostedion lucioperca Rodzina: okoniowate, Percidae

Sieja	Nazwa polska: Sieja Nazwa łacińska: Coregonus lavaretus Rodzina: siejowate, Coregoninae

Sielawa	Nazwa polska: Sielawa Nazwa łacińska: Coregonus albula Rodzina: siejowate, Coregoninae

Siewruga	Nazwa polska: Siewruga Nazwa łacińska: Acipenser stellatus Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Sterlet	Nazwa polska: Sterlet Nazwa łacińska: Acipenser ruthenus Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Sum (Sum zwyczajny)	Nazwa polska: Sum (Sum zwyczajny) Nazwa łacińska: Silurus aristotelis Rodzina: sumowate, Siluroidei

Szczupak	Nazwa polska: Szczupak Nazwa łacińska: Esox lucius Rodzina: szczupakowate, Esocidae

Szyp	Nazwa polska: Szyp Nazwa łacińska: Acipenser nudiventis Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Ukleja	Nazwa polska: Ukleja Nazwa łacińska: Alburnus alburnus Rodzina: karpiowate, Cyprynidae

Ukleja biała	Nazwa polska: Ukleja biała Nazwa łacińska: Alburnus albidus Rodzina: karpiowate, Cyprynidae

Świnka	Nazwa polska: Świnka Nazwa łacińska: Chondrostoma nasus Rodzina: karpiowate, Cyprinidae

Ukleja biała

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 8433

Nazwa polska: Ukleja biała

Nazwa łacińska: Alburnus albidus

Rodzina: karpiowate, Cyprynidae

Wygląd: maksymalna wysokość ciała dwa razy większa od szerokości trzonu ogonowego. Otwór gębowy półgórny, przecięcie ust nieco skośnie skierowane ku górze; niezgrubiała żuchwa wystająca. Kil brzuszny między płetwami brzusznymi a płetwą odbytową; nie jest pokryty łuskami. Średniej wielkości łuski koliste, 42-51 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 10-12, odbytowa, krótsza niż u uklei, z 14-17 promieniami. Płetwa odbytowa zaczyna się pod tylnym końcem płetwy grzbietowej. Zęby gardłowe dwuszeregowe, drobnopołowkowane 2.5.-5.2. Wyrostki filtracyjne są i długie. Ubarwienie: grzbiet brązowawozielony, boki i brzuch z silnym srebrzystym połyskiem, płetwy szare. Długość: maksymalnie 11 cm.

Występowanie: podgatunek nominotypowy a. albidus żyje w rzekach pd. Wsch. Włoszech (Sale, Sinni, Basento, Ofanto), arborella (A. a alborella) w pn. Włoszech, Dalmacji i Albanii. Arborella odróżnia się bardziej pionowym przecięciem ust, silnie wystającą żuchwą i obecnością szarej smugi wzdłuż boku; Dorasta do 16 cm długości. W jeziorze Prtaspa na granicy Albanii, Macedonii i Grecji żyje A. A. belvica, a z pobliskiej Czarnogóry pokrewny gatunek u. Czarnogórska (A.scoranzoides).

Tryb życia, rozród i pokarm: biologia podgatunku nominotypowego nie została dotychczas poznana. Arborella jest rybą przebywającą przy powierzchni wody. Żywi się planktonem. Tarło odbywa od czerwca do sierpnia, przeważnie nocą, na ławicach żwiru na płytkich miejscach.

Ukleja

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 8288

Nazwa polska: Ukleja

Nazwa łacińska: Alburnus alburnus

Rodzina: karpiowate, Cyprynidae

Wygląd: smukłe, bocznie spłaszczone ciało; maksymalna wysokość ciała około dwa razy większa od szerokości trzonu ogonowego. Otwór gębowy górny, przecięcie ust prawie pionowe; niezgrubiała żuchwa wystająca. Kil brzuszny (stępka) międry płetwami brzusznymi a płetwą odbytową nie jest pokryty łuskami. Średniej wielkości łuski koliste, 46-53 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-12, odbytowa, wyraźnie od niej dłuższa, z 16-23 promieniami. Płetwa odbytowa zaczyna się przed tylnym końcem pletwy grzbietowej. Zęby gardłowe dwuszeregowe, drobnopiłkowane 2.5.-5.2. Wyrostki filtracyjne są gęste, długie i cienkie. Ubarwienie: grzbiet szarozielony do niebieskozielonego, boki i brzuch z silnym srebrzystym połyskiem. Płetwy grzbietowa i ogonowa jasnoszare do zielonkawych, płewy parzyste i odbytowa białawe z pomarańczowymi nasadami. Dlugość: 12-15, do 25 cm.

Występowanie: na północ od Pirenejów i Alp od Anglii (brak w Irlandii i Szkocji) oraz Francji do Uralu i zach. Zakaukazia, dorzecze Dunaju i południowa Skandynawia.

Środowisko: wody stojące i wolno płynące.

Tryb życia: towarzyska ryba przebywająca głównie w przypowierzchniowych warstwach wody, zarówno w strefie przybrzeżnej, jak i otwartej toni wodnej.

Rozród: tarło od kwietnia do czerwca na płytkich, żwirowatych miejscach blisko brzegu. Samica składa przeciętnie 1500 lepkich jaj na kamienie lub rośliny wodne.

Pokarm: zwierzęta planktonowe, larwy owadów i owady spadające na wodę.

Gdzie łowimy: Przypowierzchniowe warstwy wszelkich wód (z wyjątkiem bystrych górskich potoków i zarastających oczek), najchętniej - w miejscach spokojnych.

Kiedy łowimy: W cieplejszej połowie roku bez szczególnych różnic pory czy pogody.

Na co łowimy: Białe robaczki, wyklute z nich mniejsze muchy (pochodzące z muchołapki, nawet miodowej, nie nadają się) i inne drobne przynęty zwierzęce, a także roślinne; sztuczne muszki.

Jak łowimy: Przepływanka przypowierzchniowa, metoda wahadłowa, sztuczna muszka (nie tak łatwo).

Szyp

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 8573

Nazwa polska: Szyp

Nazwa łacińska: Acipenser nudiventis

Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Wygląd: 12-15 płytek grzbietowych z kolcem za środkiem, 55-56 płytek bocznych i 12-16 płytek brzusznych. Ciało jest uderzająco grube i krępe. Pysk jest krótki i na końcu stożkowaty; warga dolna nie jest pośrodku podzielona. Okrągłe na przekroju wąsiki mają wewnętrzny brzeg postrzępiony. Ubarwienie: zależnie od miejsca przebywania ryby grzbiet może być popielatoszary, czerwonawo lub ciemnobrązowy, boki są jaśniejsze, brzuch podobnie jak płytki kostne jest brudnobiały. Wszystkie płetwy są lekko szare, zaś płetwy brzuszne niekiedy z ciemnymi plamami. Dlugość: rzadko do 200 cm; masa ciała tego jesiotra wynosi przeciętnie 8-10 kg, przy maksymalnych rozmiarach powinna jednak osiągać 40-50 kg.

Występowanie: dorzecze Dunaju, Morze Czarne, Morze Kaspijskie i Jezioro Aralskie.

Tryb życia: znane są 4 odmiany ekologiczne tego gatunku jesiotra. W Dunaju powyżej Żelaznej Bramy (Jugosławia,Rumunia) żyje forma niewędrowna, rozradzająca się w Wagu, Cisie i Maruszy. Pozostałe 3 odmiany to formy wędrowne, anadromiczne, ciągnące z morza do rzek na tarło. W rejonie Morza Kaspijskiego wędrówka rozrodcza może obywać się zarówno jesienią (połączona ze spoczynkiem zimowym w głębokich, spokojnych partiach rzek), jak i dopiero na wiosnę; znanymi rzekami tarliskowymi są Kura, Wołga i Ural. W Jeziorze Aralskim występuje jedynie ciąg zimowy.

Rozród: właściwe tarło wszystkich odmian odbywa się od marca do maja.

Pokarm: bentoniczne bezkręgowce (zwłaszcza mięczaki) i żyjące przy dnie ryby.

Sterlet

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 8235

Nazwa polska: Sterlet

Nazwa łacińska: Acipenser ruthenus

Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Wygląd: 11-17 płytek grzbietowych z długim, ostrym grzebieniem i hakiem, 60-70 małych, zachodzących dachówkowato na siebie płytek bocznych i 10-18 płytek brzusznych. Ciało jest smukłe. Pysk jest wąski, długi i na końcu lekko zakrzywiony ku górze. Długie wąsiki postrzępione na końcach, przyłożone do tyłu sięgają do przedniego brzegu pyska. Pletwy piersiowe są uderzająco duże. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary, szarobrązowy lub czarnobrązowy, z zielonkawym lub niebieskawym połyskiem, brzuch żóftawo- lub czerwonawobiały, płytki kostne są barwy kości słoniowej. Dlugość: przeważnie 35-110 cm, rzadko do 100 cm (i 6 kg masy ciała).

Występowanie: w rzekach zlewisk mórz Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego, w większych rzekach i jeziorach pn. Rosji i Syberii oraz w niektórych rzekach wpadających do wsch-Bałtyku (np. w Dźwinie). W Polsce kilkakrotn wsiedlany do rzek, dotąd bezskutecznie.

Tryb życia: po okresie spoczynku zimowe w głębokich starorzeczach dojrzałe płcio sterlety ciągną wczesną wiosną w górę rzek. Tak jest np. w Dunaju i jego dopływach, gdz dawniej spotykano sterlety aż koło Ulm, La shut i Laufen.

Rozród: trze się w maju i czerwcu nad żw watym dnem w wartkim nurcie. Jaja średnicy 3 mm zatrzymują się między ziarnami żw Zależnie od wielkości jedna samica skł 11000-140000 jaj. Już po 4-5 dniach wyl się larwy, spływające z prądem.

Pokarm: larwy owadów, skąposzczety, dr skorupiaki, małe ryby.

Siewruga

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 8868

Nazwa polska: Siewruga

Nazwa łacińska: Acipenser stellatus

Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Wygląd: 10-15 płytek grzbietowych z ostro ku tyłowi zakrzywionym szpicem, 26-40 delikatnych, nie nakrywających się płytek bocznych i 10-12 płytek brzusznych. Bardzo smukłe, wydłużone ciało jest na przekroju okrągłe. Długość wąskiego, spiczastego, zakrzywionego ku górze pyska jest większa od połowy długości głowy; warga dolna jest zawsze pośrodku podzielona. Ubarwienie: grzbiet rdzawoczerwony o niebieskoczarnym odcieniu, boki czerwonawe, brzuch biały o srebrzystym połysku; zdarzają się również niemal czarno ubarwione okazy o szarożółtej barwie brzucha. Spód pyska jest koloru świeżego mięsa, a płytki kostne brudnobiałe. Dlugość: samice do 220 cm (masa ciała 6-8 kg).

Występowanie: Morze Czarne, Kaspijskie i Azowskie oraz wpadające do nich rzeki. Pojedyncze okazy siewrugi spotykano również w Adriatyku koło Zadaru, w Maricy i Jeziorze Aralskim. W Dunaju stwierdzano jej obecność koło Bratystawy, jednak obecnie wędrówki uniemożliwia zapora w Żelaznej Bramie (Jugosławial i Rumunia).

Tryb życia i rozród: ryba wędrowna, anadromiczna - wyróżnia się 2 formy o letnim lub zimowym ciągach rozrodczych. Letnia odmiana ekologiczna wkracza w górę biegu rzek przeważnie niezbyt daleko - jej tarliska znajdują się zwykle w ujściach rzek, często na ławicach żwiru w deltach. Tarło odbywa się w czerwcu, a narybek zaraz wywędrowuje do morza. Siewrugi formy zimowej docierają daleko w górę biegu rzek; trą się od VI do VIII.

Pokarm: larwy owadów, skorupiaki, małe ryby.

Jesiotr zachodni

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 9081

Nazwa polska: Jesiotr zachodni

Nazwa łacińska: Acipenser sturio

Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Wygląd: rekinowatego ksztaftu ciało okrywają kostne płytki ułożone w 5 rzędach. Na grzbiecie j. zachodniego znajduje się 9-14 płytek grubszych w części środkowej, gdzie tworzy się rodzaj garbu, na bokach 24-36 płytek ciasno do siebie przylegających i niemal podwójnie tak wysokich jak ich szerokość u podstawy; na brzuchu 8-14 płytek. Długość pyska jest prawie równa długości głowy. Ustawiony w dolnym położeniu otwór gębowy jest bezzębny, ryjkowaty i wysuwalny do przodu. Przed nim znajdują się 4 gładkie, niepostrzępione, tworzące poprzeczny rząd wąsiki, które przyłożone wzdłuż pyska nie sięgają brzegu otworu gębowego. Płetwa grzbietowa jest przesunięta daleko ku tyłowi, górny płat płetwy ogonowej - silnie wydłużony. Ubarwienie: grzbiet popielato- lub brązowoszary z zielonkawym połyskiem, brzuch żółtawy lub biały, mieniący się srebrzyście. Dlugość: 100-200 cm, maksymalnie do 550 cm i ponad 200 kg masy ciała.

Występowanie: europejskie wody przybrzeżne od Islandii i Norwegii do Morza Sródziemnego i Morza Czarnego. W Polsce gatunek ginący, spotykany sporadycznie w dolnym biegu Odry, Zatoce Gdańskiej i dolnej Wiśle, pod ochroną gatunkową.

Tryb życia i rozród: ryba wędrowna, anadromiczna, wpływająca w kwietniu i maju do rzek na tarło. Trze się od czerwca do lipca. Po 1-2 latach młode jesiotry powracają do morza.

Pokarm: bentoniczne bezkręgowce i ryby.

Jesiotr rosyjski

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 8868

Nazwa polska: Jesiotr rosyjski

Nazwa łacińska: Acipenser guldenstadti

Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Wygląd: 10-13 płytek grzbietowych z ostrym, zakrzywionym do tylu szpicem (który u starych ryb jest stępiony), 21-50 małych płytek bocznych, oddalonych od siebie tak, że wyraźnie widoczna jest między nimi linia boczna, oraz 8-10 płytek brzusznych. Krępe, wrzecionowate ciało tego jesiotra jest znacznie wyższe niż u pozostałych gatunków z rodzaju jesiotr (Acipenser), a pysk jest krótki i szeroki. Przed małym, szczelinowatym otworem gębowym znajdują się krótkie, zaokrąglone w przekroju wąsiki, które przyłożone do tyłu wzdłuż pyska nie sięgają jego przedniegu brzegu. Dolna warga jest przeważnie pośrodku podzielona. Ubarwienie: grzbiet niebieskawo popielato lub oliwkowoszary, boki jaśniejsze, a brzucó białawy lub brudnożółty. Dlugość: przeważnie 130-250 cm (masa ciała 20-30 kg), maksymalnie do 400 cm (i 160 kg masy ciała).

Występowanie: opisano 3 podgatunki tego jesiotra - w Morzu Czarnym i Azowskim (oraz wpadających doń rzekach od Dunaju po Don) występuje j. kolchidzki (A, g, colchicus), rejony Morza Kaspijskiego zasiedla podga nek nominotypowy (A, g, giildenstadjd, a L kaspijski (A. g. persicus) żyje w pd. rejonach Morza Kaspijskiego i rzekach tej częścijego zlewiska.

Tryb życia i rozród: ryba wędrowna, wkraczająca na tarło do wód słodkich. Odbywający -na wiosnę ciąg rozrodczy zależnie od populacji sięga na różną odległość w górę biegu rzek. Znane są stacjonarne formy niewęd ne tego jesiotra (np. z Wołgi i Dunaju).

Jesiotr adriatycki

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 8218

Nazwa polska: Jesiotr adriatycki

Nazwa łacińska: Acipenser naccari

Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Wygląd: 11-14 płytek grzbietowych, 32-42 ciasno do siebie przylegających płytek bocznych (ponad dwukrotnie tak wysokich jak ich szerokość u podstawy) i 8-11 płytek brzusznych. Ryjowaty, skostniały od strony górnej pysk jest umiarkowanej długości jego długość jest zaledwie równa 1/3 długości głowy; jest on w przedniej części zaokrąglony lub stożkowaty. Stosunkowo długie, gładkie, niepostrzępione i okrągłe na przekoju wąsiki przyłożone wzdłuż pyska nie sięgają jednak brzegu otworu gębowego. Ubarwienie: grzbiet może być żółtawy, ochrowy lub niemal czarny; brzuch, podobnie jak duże płytki kostne jest żółtawy lub brudnobiały. Dlugość: 100-150 cm. maksymalnie do 200 cm, jednak tak duże okazy spotyka się bardzo rzadko.

Występowanie: wody przybrzeżne Adriatyku. skąd na tarło wkracza do rzek i potoków Niziny Padańskiej (Padu, Adygi i Tagliamento).

Tryb życia: ryba wędrowna, anadromiczna wpływająca na tarło do wód słodkich. Jej biologia pozostaje w dużym stopniu nieznana.

Rozród: przed zanieczyszczniem i zabudo większych rzek zlewiska Morza Adriatyckie j. adriatycki docierał w czasie wędrówki r rodczej do środkowego ich biegu, gdzie w kwietniu i maju odbywał tarło na głębszych miejscach o silnym prądzie i piaszczystym i żwirowatym dnie.

Uwagi: jesiotr adriatycki był od dawna bar cenioną rybą konsumpcyjną, jednak obe jego populacje są poważnie zagrożone -wie nie obserwuje się już ciągów rozrodczych.

Bieługa (Wyz)

07. 03. 30

Wpis dodał: Kulashaker

Odsłony: 10406

Nazwa polska: Bieługa (Wyz)

Nazwa łacińska: Huso huso

Rodzina: jesiotrowatewate, Acipenseridae

Wygląd: 11-15 płytek grzbietowych bez kolców, 40-60 małych, oddalonych od siebie płytek bocznych i 9-12 płytek brzusznych. Stożkowaty pysk jest krótki i gruby. Duży, półksiężycowaty otwór gębowy zajmuje niemal całą dotnę powierzchnię głowy; dolna warga jest pośrodku podzielona. Długie, spłaszczone, frędzlaste wąsiki przyłożone do tyłu wzdłuż pyska sięgają do otworu gębowego. Błony podskrzelowe tworzą z tyłu za cieśnią wolne fałdy zrośnięte ze sobą. Ubarwienie: grzbiet ciemno lub popielatoszary z niebieskawym połyskiem, boki jasnoszare, a brzuch podob-nie jak płytki kostne brudnobiały. Dlugość: obecnie co najwyżej 600-700 cm, dawniej ło-wiono, chociaż rzadko, wspaniałe okazy długości do 900 cm i masie do 1500 kg.

Występowanie: w morzach Czarnym, Azowskim i Kaspijskim, a także w pn. Adriatyku; opisano 4 podgatunki bieługi - podgatunek nominotypowy (H. h. huso) zasiedla zach. rejony Morza Czarnego i Adriatyk, H. h. orientalis wsch. część Morza Czarnego, H. h. moeticus Morze Azowskie, a H. h. caspius Morze Kaspijskie.

Tryb życia: ryba wędrowna, docierająca dawniej na tarło daleko w górę rzek. Najsilniejszy ciąg rozrodczy z Morza Czarnego obserwowano w Dunaju (docierała wówczas aż po Bawarię), dzisiaj jedynie do Żelaznej Bramy (Jugosławia, Rumunia).

Rozród: trze się w kwietniu i maju. Jaja są składane w liczbie 360 000-7 500 000.

Pokarm: bezkręgowce, w starszym wieku niemal wyłącznie ryby.